حرف اضافه نمایی افتراقی در وفسی در چارچوب نظری بهینگی

هدف از پژوهش حاضر، تحلیل پدیدة دستوری حرف­­اضافه نمایی افتراقی در وفسی در چارچوب نظری بهینگی و با استفاده از تعمیم مدل بهینگی مفعول نمایی افتراقی آیسن (2003) می باشد. با وجود بررسی­های بوسونگ(1985) پیرامون مفعول نمایی افتراقی در بیش از 300 زبان جهان، پدیدة حرف­اضافه نمایی­ افتراقی تاکنون به صورت دقیق و رده شناختی مورد بررسی واقع نگردیده است. حرف­اضافه نمایی افتراقی، به عنوان زیرمجموعه ای از حالت نمایی افتراقی، به بررسی تاثیر ویژگی های معنایی و/یا کاربردی در نحوة ظهور حالت در مفعول­حرف­اضافه می پردازد. شواهد زبانی وفسی (استیلو، 2004)، نمایانگر آنند که ویژگی معنایی جانداری در مفعول حرف­اضافه، بر نوع حالت نمایی در آن موثر می­باشد؛ به­طوری­که مفعول های حرف­اضافة جاندار و انسان در وفسی در حالت غیرمستقیم (حالتِ مفعولی حرف­اضافه) تظاهر می یابند، در صورتی که تظاهر مفعول حرف­اضافة غیرجاندار، در حالت مستقیم (فاعلی) می­باشد. مدل بهینگی حرف­اضافه نمایی افتراقی در پژوهش حاضر با بهره­گیری از پرینس و اسمولنسکی (1993)، اسمولنسکی (1995) و با تعمیم مدل بهینگی آیسن (2003) در مفعول نمایی افتراقی حاصل شده است؛ و سلسله مراتب محدودیتی گویشی مورد کاربرد با به کارگیری ابزارهای صوری انطباق هماهنگ و ربط موضعی استخراج گردیده­اند.